31-03-2007

DOMBURG – Vernissages en Theo Voorzaat (69) gaan niet goed samen. De grijs gelokte kunstschilder uit Dreischor houdt niet van dikdoenerij. Bovendien valt het hem zwaar over zijn werk te praten. „Al dat diepe gewroet over mijn schilderijen, dat hoeft voor mij niet.”
Voorzaat relativeert liever als `nuchtere profeet’. Maar de overzichtstentoonstelling in het Marie Tak van Poortvliet Museum in Domburg én het fraaie boek Theo Voorzaat / De Illusie van Robbert Jan Swiers vindt hij wel leuk.
Burgemeester Jack Asselbergs van Schouwen-Duiveland opent vanmiddag om 14.00 uur de expositie, die een ruime keuze biedt uit het werk van Voorzaat door de jaren heen.
Tevens verschijnt vandaag het boek over zijn werk bij uitgeverij Den Boer/De Ruiter. De Zeeuwse schrijver Robbert Jan Swiers heeft daartoe enkele gesprekken gevoerd met Voorzaat en met galeriehouder Koen Nieuwendijk uit Amster-

‘Al dat diepe gewroet over mijn schilderijen, dat hoeft voor mij niet’

dam (Galerie Lieve Hemel). Swiers schetst een beeld van Voorzaat en van diens werk, dat kan worden gerekend tot het hedendaags realisme.
Het tekstgedeelte sluit af met een beknopte biografie. De rest van het boek is gereserveerd voor de ongeveer honderd fullcolour illustraties van het werk, waaronder de zestig werken die in Domburg worden geëxposeerd.
De titel van het boek verwijst naar een schilderij waarin tal van Voorzaatiaanse kenmerken samenkomen.
Zo is de kunstenaar zijn levenlang al gefascineerd door verval. Als 14-jarige tekende hij al de oude, verrotte dakpannen die hij vanuit zijn kamertje in Rotterdam-Noord kon zien.
Hoewel zijn werk soms een huivering oproept, kan het onmogelijk somber worden genoemd. Voorzaat weet verval te verpakken in berusting en troost. Hij werpt zich niet op als wereldverbeteraar om te elfder ure het tij te keren, maar constateert en laat zien. Gevoel voor humor en zelfspot zijn hem daarbij niet vreemd.
Enig venijn over de teloorgang van alles en iedereen duikt in zijn werk soms wel op, in de vorm van dreigende witte bollen. Vaak ook echter toont hij alleen het gevolg van de tand des tijds en gunt hij de toeschouwer met een zweempje blues wat verzachting, zoals in De Violist. Ook al staat de muzikant op gammele kistjes en dreigt het monument naast hem weldra in te storten, de man speelt door.
Theo Voorzaat mag dan geen prater zijn over zijn werk – over allerlei zaken (motorrijden, radiografisch bestuurbare vliegtuigen, zijn kinderen, het kroegleven) weet hij enthousiast te vertellen, kan auteur Swiers vaststellen.